Ik had al zoveel inspiratiebronnen, zoveel dingen die me aanspreken en waarvan ik dacht JA dat is leuk! Soms zijn het hele kleine dingen die me opvallen in beelden en verder op weg kunnen zetten. Maar om een grondig onderzoek te kunnen doen voor mijn final project ging ik opzoek naar een rode draad in mijn inspiratiebronnen.
Anonimiteit. Dat is wat mijn rode draad voor mij persoonlijk lijkt te zijn. Het anoniem of subtiel in beeld brengen van kenmerkende dingen, (zelf)portretten en omgeving.
Ieder op zijn eigen manier en in zijn eigen tijd. Hieronder bespreek ik enkele van deze inspiratiebronnen. Het waarom en wat.
Om chronologisch te starten begin ik bij David Bailly. 
In zijn schilderij beeld hij zichzelf op meerdere manieren af. Hij toont zijn jongere zelf, met een portret van zichzelf op latere leeftijd. (Heel belangrijk: het moment dat hij dit schilderij maakte zag hij eruit als het kleine schilderij dat hij vast heeft.) Verder zie je heel typerende voorwerpen die vaak in Baillys werk tevoorschijnkomen maar ook nieuwe voorwerpen. Wat doet vermoeden dat de nieuwe voorwerpen een reflectie zijn op Bailly als persoon en de gekende voorwerpen op Bailly als schilder. Wat voor mij belangrijk is als inspiratie in dit beeld is het verwerken van jezelf op verschillende manieren, jong-oud en aan de hand van voorwerpen.
Dan maak ik een grote sprong in mijn inspiratietijdlijn en bespreek ik Man Ray. En dat Man Ray een geweldig fotograaf is dat is universeel. Maar toch sta ik even stil bij zijn werk. Heel toevallig was ik aan het rondsnuizen in mijn inspiratiemap doorheen de jaren en kwam ik bij vier werken van Man Ray terecht. Allemaal op compleet verschillende momenten opgeslagen. Maar ik zie een lijn, ik voel een reeks en ik merk een rode draad. Water. Ik sta stil bij deze werken omdat je op een hele subtiele wijze toch een rode draad kan trekken in je werk. Niet ieder beeld is super anoniem maar voor mij persoonlijk zijn het wel subtiele weergaven van de personen.
Als derde kwam ik uit bij werk van André Kertesz. Hij gaat tewerk met lugubere beelden die vragen opwerken maar tegelijkertijd de opening laten om dit alles naar een persoonlijk verhaal te laten weerspiegelen. Anoniemiteit is zeker van toepassing bij André. 
Ook Paul Nougé kan niet ontbreken als inspiratie als ik de surrealistische weg wil inslaan. Hij is namelijk de grondlegger van het surrealisme in België. Heel anoniem krijg je beelden van een omgeving. Dit is één van de belangrijkste denkpistes die ik wil proberen ahv testbeelden in mijn appartement. 
Rene Magritte moet wel één van mijn favoriete kunstenaars aller tijden zijn. Ik voel me comfortabel bij het observeren van zijn werk en we hebben dezelfde raakvlakken. Magritte besprak ik al uitgebreid in een vorige blog. Eén van mijn favoriete beelden is waar hij zichzelf in collage afbeeld als regendruppels. 
Maar om in de anonimiteit te blijven heb ik deze beelden als inspiratie: 
Ik ga verder met Arthur Fellig of beter gekend als Weegee. Ook hij laat op een anonieme manier beelden zien van zijn momentopname. 
Vervolgens komen we bij Cindy Sherman, ik was eerst niet overtuigd. Maar na het verdiepen in het werk van Cindy Sherman, ben ik een zijstraat ingeslaan. En dat kan wel eens een zijstraat worden die overslaat naar een hoofdweg. Wat Cindy Sherman precies voor me betekend bespreek ik in een volgend blogbericht. 
Valie Export en haar project "body configorations" spreekt me dan weer aan om haar bepalende poses in anonieme zelfportretten. 
Toen botste ik heel toevallig op ene Lara Zankoul. Haar reeks "Strangers" leek me vanzelfsprekend toepasselijk in mijn onderzoek. 
Eindigen doen we met Viviane Sassen. Hierover maakte ik al eerder een blogbericht. De manier van dingen in beeld brengen is voor mij de inspiratiebron. 
