Viviane Sassen. Ieder jaar weer herondek ik haar werk. En vandaag verdiep ik me er officieel kort in. Haar anonieme benadering van mens en omgeving is waarom ik dit doe.
Al enkele jaren bots ik op werk van Viviane Sassen. Al enkele malen stond ik op het punt om een boek aan te schaffen van haar en toch bedenk ik me steeds weer. Ik bewonder haar werk zo erg dat ze intimiderend overkomt, waardoor ik nooit overga tot de aankoop. Maar vanaf heden zet ik haar weer bovenaan in mijn lijstje. Ik viel voor de zoveelste keer voor de beelden van Viviane. Haar gebruik van abstracte lichaamsvormen, de geometrische beelden en de anoniemiteit van personage en omgeving. Dat is gewoon alles wat men voor ogen wil, neen? Als dan nog eens blijkt dat ze hiermee terugblikt op haar leven, haar jeugd in Kenia, dan word ik enkel maar meer fan. Gevoelens omzetten in krachtige beelden is een kunst.
De lichamen in haar werk zijn vaak met elkaar verstrengeld, dit is een verwijzing naar het dagelijks fysiek contact dat ze had tijdens haar jeugd. Sassen wilt echter geen stereotypische beelden maken van Afrika zoals armoede of hongersnood. Daarom zie je in haar beelden typisch Afrikaanse, hedendaagse beelden zoals auto's en GSM-toestellen.
Viviane opteert ook voor aparte houdingen te fotograferen en dat, samen met haar (in mijn ogen) vaak 'anonieme beelden' ((Geen herkenbare gezichten in beeld)) is wat me fan maakt. Sassen krijgt wereldwijd waardering en ik begrijp waarom. Haar manier van fotograferen wil ik proberen te vertalen in eigen beelden.