Eerder besprak ik Rene Magritte kort en mijn bewondering voor deze kunstenaar bleef maar groeien. In het onderzoek naar mijn eindwerk toe merkte ik op dat Magritte zijn raakvlakken, mijn raakvlakken ook zijn. Hij werkt met losse beelden, anonieme (zelf)portretten, collages , uit het leven gegrepen beelden enzoverder. Waardig om een uitgebreider stukje over te bloggen.
Magritte is één van de belangrijkste grondleggers van het surrealisme, samen met Salvador Dalì (eerder al kort besproken), Max Ernst en Juan Mirò. Magritte gaat in zijn schilderijen, die soms bijna fotorealistisch lijken te zijn, op zoek naar de werkelijkheid, wat tot vervreemde beelden kon zorgen. Hij liet zich in zijn studiejaren inspireren door het werk van Giorgio de Chirico, een bron voor vele surrealisten. (zo zie je maar dat inspiratiebronnen een belangrijke tak zijn aan de kunstboom)
Ceci n'est pas une pipe Eén van Magrittes meest bekende werk is onvoorwaardelijk 'Ceci n'est pas une pipe'. 
Hij combineerde verschillende elementen uit de werkelijkheid op het doek, in plaats van fantasie-elementen en visioenen zoals Dalì en Ernst deden. Ze brengen ons als kijker in de war, de werken van Magritte. Met 'Ceci n'est pas une pipe' wilde hij zeggen dat het geen pijp was, maar een schilderij van een pijp. Begrijp jij het? Deze quote heeft vele mensen hoofdpijn bezorgd. Veel mensen hadden en hebben weinig waardering voor zijn werk. Zeker de quotes die als titels of onderschrift dienden en de raadselachtigheid daarachter bevestigde dit. Hij koos vaak voor poëtische onderschriften die op het eerste zicht niks met het beeld te maken had. Hij deed dit bewust, op deze manier wou hij dat mensen anders naar de wereld zouden kijken.
Rene Magritte maakte kort een stijlswitch op advies van zijn agent. Van surrealistisch, kubisme naar een palet met enigzins een impressionistische accentuering. Kort daarna keerde Magritte terug naar zijn vroegere, bijna fotorealistische stijl, ditmaal wel iets agressiever, door de rumoerig geworden verhouding met zijn vorige surrealistische omgeving. De zwarte humor van Magritte leidde hem vaak tot een morbide figuratie, daarbij nog meer 'gesurrealiseerd' door de soms onmogelijk onwaarschijnlijke benamingen die hij zijn werk toebehoorde.
En net dat is wat me zo aantrekt aan Rene Magrittes werk. Hij lijkt zijn leven te reflecteren in collages en en schilderijen. Zo zouden de naakte vrouwen een verwijzing zijn naar zijn moeder, die naakt werd teruggevonden in de Samber na haar zelfmoord. Ook de vissen zijn hier een verwijzing naar. Verder zie ik in zijn collage waarin hij zichzelf als regen lijkt te tonen zijn reflectie naar rouw.
Het overstelpt worden met jezelf, je kan wel schuilen maar je moet wacht tot het beter weer wordt of het accepteren dat het zo blijft. Soms weet je met jezelf en je gevoelens geen blijf. En dat zie ik, herken ik in dit beeld. Verder was het typische beeld van de goedgeklede burgerman ook het beeld dat men zag van Magritte in het echte leven.
En als we kijken naar het zelfportret waarin hij in de spiegel kijkt maar zijn reflectie geen spiegelbeeld blijkt te zijn, dan herken ik daar persoonlijk de ontkenningsfase van een depressie in. Ik kan me voorstellen dat jullie hier misschien iets helemaal anders in zien. Fotografie en kunst is een soort taal, de enige taal die door iedereen anders gelezen en geïnterpreteerd kan worden. Ik noem het een zichtbare God samen met Het Heilig Boek. Ieders interpretatie is hierop anders, maar welke is de juiste??
Genoeg om vanavond te gaan slapen met een hoofd vol Magritte. En dat is best okee, want Magritte is een belg om trots op te zijn.