Een update van mijn persoonlijke benadering, een zijstraat naar de weg van mijn eindwerk.
Oneindig veel inspiratiebronnen en toch zag ik door de bomen het bos niet meer. Ik staarde me dood op diptiek en vergat even dat een diptiek eigelijk iets is wat spontaan kan ontstaan. Een puzzel die je gaande weg bij elkaar kan leggen.
Op 20/02 nam ik contact op met mijn docenten fotografie om aan de alarmbel te trekken. Nu ja, ik ben nogal dramatisch aangelegd en een 'alarmbel' was nog niet echt nodig daar er nog tijd is voor mijn proces. Maar ik wil dat mijn eindwerk iets groeiend kan zijn en dat ik niet moet zeggen 'dit beeld kan eventueel in mijn reeks'. Ik wil geen opvullers, ik wil beelden waarvan ik zeg 'dit ben ik, dit voelde ik, dit was ik'. En ik zit uiteindelijk maar tot eind april hier in Italië dus er is wel werk aan de winkel.
Maar ik zat vast en kreeg op raad van mijn docente Els Fieuw een paper in de handen om te lezen en eventueel daar inspiratie in te zoeken. Een paper over Sherman en Orlan. Ik had eerder Shermans werk al bekeken en het triggerde me wel maar toen mijn docenten me attent maakte op haar werk moet ik toegeven dat ik meteen zei dat ik geen fan was. Haar beelden zijn in scène gezet en dat is net wat ik niet wil. Ik wil me niet verkleden en doen alsof ik iemand anders ben. Maar door de paper werd de benadering van Cindy Sherman plots in een ander daglicht gesteld. Zo las ik dat Cindy Sherman vertrekt vanuit de dominante vorm van de realiteit; niet zozeer vanuit het 'werkelijke', wel vanuit het beeld van die realiteit, een beeld dat ze transformeert in het make-believe of doen alsof. En deze theorie zette me aan het denken.
Plots kwam ik op het idee om iets te proberen richting een dagboek. Eerder haalde ik al aan dat ik wil laten zien aan mensen hoe mijn ervaring in Zuid-Italië was en een surrealistisch dagboek lijkt me een interessante invalshoek.