In mijn vorige module maakte ik een diptiek. Deze fotoreeks is heel plots ontstaan en bleek écht te werken.
In november koos ik ervoor om nogmaals voor Concept te kiezen in mijn fotomodule. Uiteindelijk is dit wat ik wil doen met mijn fotografie en extra triggers en opnieuw nadenken over opdrachten die ik misschien al eens gemaakt heb lijkt me interessant. Omdat je niet wil afkomen met kopies van het vorige werk. Al mijn werk was zeer "herkenbaar", zeer "Hélène", buiten ééntje. Namelijk de diptiek-opdracht. Deze is nochtans zeer plots en toevallig ontstaan. De dag voor ik deze reeks op de wereld bracht maakte ik een stevige val van een roltrap in Antwerpen. Het moment van de val liet me stilstaan bij bewegingen, die onnatuurlijk lijken maar natuurlijk zijn.
Dit is iets waar ik zeker verder op wil werken. Ik maakte de zelfportretten zonder een zichtbaar gezicht. Zonder een houvast dat het persé ik was. Men kon een eigen verhaal breien aan de reeks, maar tevens ook helemaal meegeslorpt worden in het verhaal dat ik wou brengen. Moeilijk te herhalen? Zeker en vast. Ik moet op zoek gaan naar foto's die bij elkaar passen, met elkaar in dialoog gaan, die niet constant hetzelfde afbeelden en toch een reeks vormen.
Na het schrijven van dit blogbericht krijg ik toch even een kriebel. Is dit allemaal mogelijk om te herhalen? Ik ga heel veel tijd moeten steken in proberen, opnieuw proberen en verwijderen en opnieuw beginnen. Het wordt een lang proces, dat plotseling niet zo 'vanzelf' kan komen.
Ik zal veel werk hebben om dit tot een goed einde te brengen, maar daar draait een 'eindWERK' tenslotte rond, toch? Het einde goed afsluiten en er je werk van maken. Laten zien wat je kan, wat je gedachten kunnen vormen en wat je fotografisch naar voor kan brengen. Het wordt een heel moeilijk proces en ik hoop dat ik kan slagen in deze opdracht.
Let the game begin.
PS: dit is de diptiek waar ik het over had. Het origineel is geprint op kalkpapier en gepresenteerd op een lichtbak. Dit tweeluik is een fotografische weergaven van een migraine-aanval. Je staat alleen, schuin in een rechte wereld. Om je heen is je vertrouwde omgeving, maar al wat je ziet is licht en zwarte vlakken. Ik koos voor kalkpapier en een lichtbak omdat als ik een migraine-aanval heb, mijn hersenen in automatische piloot gaan. Er komt een soort van gordijn over mijn ogen waardoor ik licht zelf ga filteren. Dit is een voorbereiding van mijn aanval. Hierdoor weet ik dat ik binnen een uur op het hoogtepunt van mijn aanval zal komen. Dit geeft me de tijd om mij af te zonderen naar een donkere kamer, waar ik !zittend! slaap. Liggen maakt het voor mij alleen maar erger.
(ik slaag er momenteel nog niet in de foto van diptiek toe te voegen hier is een link naar de foto: http://kleinehelene.jouwweb.nl/work de onderste foto)